Italianen...

Woensdag zijn we na een prachtige tocht van Pisa naar Ceriale (langs de Cinque terre) aangekomen op camping Bacaccia. Daar moesten we even wachten, want de man die overal over gaat (Mauro, de broer van de dame die ons aansprak) was even naar de tandarts. Na een kwartiertje kwam er een nagelnieuwe ML 320 voorrijden, met de ramen open waaruit zeer luid " dancing queen" klonk. Inderdaad, Mauro had arrived...
Nadat Mauro de camper een plekje had gegeven, bedanken voor de moeite was geen optie, zijn we nog even naar het strand van de Ligurische zee gewandeld
Donderdag zijn we na een traag en lang ontbijt weer naar het strand gewandeld, maar nu in zwemkleding en met alle zwemtoebehoren. Het water was verrassend warm... Toen het ons te warm onder de voeten werd, het strand kende geen schaduw anders dan onder het tunneltje onder het spoor waarlangs je op het strand kwam, zijn we teruggelopen naar de camping. Het water in het zwembad was verrassend koud!!!
Omdat het onze laatste dag in Italie zou worden, had jaap bedacht dat we aan het strand een pizza zouden eten. Wat een drama! We hebben er anderhalf uur (inclusief een biertje) over gedaan om de boulevard van het ene naar het andere eind en terug uit te lopen. Geen pizza te verkrijgen! Nou waren wij hollanders natuurlijk om 17:00 vertrokken en hadden we om half 6 goed honger. Blijkt dat al die 612 vreetschuren in Ceriale pas om 19:00 open gaan voor het diner... Bij de laatste pizzeria voor de camping dan toch geslaagd, al was de glans er en beetje af. Na terugkomst hebben we de rest van de avond bij de buren gezeten. Zij waren net vanuit Nederland aangekomen en waarschuwden ons voor de wegen in Zwitserland. Heel smal en stijl allemaal als je niet in 1 keer de juiste route te pakken had. Dat koste ons nog bijna Zwitserland in de route, want Karin was danig onder de indruk van het verhaal, dat met foto's van besneeuwde bergtoppen werd ondersteund...
Maar goed, stoer als wij zijn, we gaan!

Tot later!

Jaap, Karin, Vera en Iris